Ovod: “Ən öldürücü silah varsa, o da gülüşdür”.

Bu yaxınlarda Etel Lilian Voyniçin “Ovod” romanını oxudum. Çox təsirli kitabdır. Hər bir inqilabçının oxumalı olduğu əsərdir. Mütləq oxumaq lazımdır. Məzmunu haqqında heç nə yazmaq istəmirəm. İstəmirəm ki, indidən bu ləzzəti azca da olsa dadasınız. Çox maraqlı kitab olduğundan, bu həzzi özünüzün tam olaraq hiss etmənizi istərdim. Ancaq, hesab edirəm ki, kitabdan cümlələri yaza bilərəm bura.

Kitabı oxuyarkən altını qaraladığım cümlələri sizlərə təqdim edirəm:

Belə-belə qaqaşlar..

Bu qaqaşlara bizim dərin ehtiram, rəğbət, hörmət və hətta deyərdim paxıllıq hisslərimiz də var:

• məhlənin şefi olan qaqaşlar..
• hamını döyən qaqaşlar..
• məhlədə çujoyu döyüb gedib o biri məhlədə qıza sataşan qaqaşlar..
• tarqovıda bir-birinə təpik atan qaqaşlar..
• qız görəndə nömrəsini ucadan deyən qaqaşlar..
• dar şalvar, dar kurtka, dar ayaqqabı geyinən qaqaşlar..təbii ki yalnız qara və tünd göy rəngdə…
• dini söhbətlər edib haqsızlığa göz yuman qaqaşlar..
• internetə girən qızı almayan qaqaşlar..
• “guya aksiyaya zada çıxmaqla nəyi dəyişəcəksiniz ee” deyən qaqaşlar..