Facebook-dan 3 statusum

1. Bu yazı şəxsi fantaziyam olan ilk məhsulumdur:

23.02.2013

Aboyları səliqəsiz, cırılmış boş otaq. Tək lampa var. Pəncərənin şüşələri çatlayıb, külək yelləyir, pərdə yoxdur. Küncdə dizlərimi sinəmə sıxıb oturmuşam, başımı tez-tez yelləyirəm. Saçım dağınıq, saqqal basıb üzümü, dəhşətli şəkildə arıqlamışam, bütün bədənimdə çapıqlar, yaralar var. Əynimdə uzun qollu, uzun boğazlı, uzun ətəkli ağ, yun, tiftiklənmiş vadalaska və çox yerdən sökülmüş qara şalvar var. Sağ əlimdəki siqareti tələsə-tələsə çəkərək tüstüsünü möhkəm buraxıram, digər əlimlə vadalaskamı tiftiklərdən təmizləyirəm. Külək növbəti dəfə pəncərəni yelləyir, divara çırpır, diksinirəm.

Ovod: “Ən öldürücü silah varsa, o da gülüşdür”.

Bu yaxınlarda Etel Lilian Voyniçin “Ovod” romanını oxudum. Çox təsirli kitabdır. Hər bir inqilabçının oxumalı olduğu əsərdir. Mütləq oxumaq lazımdır. Məzmunu haqqında heç nə yazmaq istəmirəm. İstəmirəm ki, indidən bu ləzzəti azca da olsa dadasınız. Çox maraqlı kitab olduğundan, bu həzzi özünüzün tam olaraq hiss etmənizi istərdim. Ancaq, hesab edirəm ki, kitabdan cümlələri yaza bilərəm bura.

Kitabı oxuyarkən altını qaraladığım cümlələri sizlərə təqdim edirəm:

Gedə bilməmək yanğısı (Cəbrayıl)

Bir dəfə qohumlarla söhbətləşirdik, yenə kənimizdən-Süleymanlıdan danışırdılar. Dəfələrlə eşitdiyim maraqlı, gülməli əhvalatları bu dəfə başqa qohumların dilindən fərqli formatda eşidirdim, maraqlı idi. Deyib gülürdük.

Bu insanlar illər boyu bir kənddə yaşayıb böyüyüb başa çatmışdılar. İllər boyu hər axşam bir-birinin evinə gedib gəlmişdilər, illər boyu hər gün bir-birilərini görmüşdülər. Xoş günlərdə bütün kənd biryerdə əylənmiş, qara günləri biryerdə kədərlə keçirmişdilər.

İndi hər ailə, hətta eyni ailənin üzvləri də bir tərəfə dağılışıb. Ayda-ildə bir dəfə bir-birilərini görüb hal-əhval tuturlar. Həyatları tamamilə dayişib, qara günlərinin sayı artıb. Çöküb bu insanlar. 

Bir Qığılcım

İctimai aktiv gənclərimiz şikayətlənirlər ki, “niyə bu valideynlərimiz, əsasən də atamız azad ruhlu mübarizəmizdə bizim önümüzdə ən böyük maneədirlər?!”

Əslində çox normaldır, belə də olmalıdır.

Çünki, atalarımız bizdən öncəki nəsildirlər. Köhnə nəsil isə hər zaman yeni nəsilə paxıllıq hissi daşıyır.

Atalarımız mühafizəkardırlar. Yeni gəncləri, yeniliyi, yeni üsullarla mübarizəni  qəbul edə bilmirlər.

Halva həvəskarlarına

Son 1-2 ildə ölkədə hərəkat başlayıb. Dinamiklik var.

Mövcud vəziyyətlə barışmayıb dəyişiklik etmək istəyən insanlarımızın sayı artıb və artmaqda davam edir.

Ancaq, bu dəyişikliklərin asan əldə olunacağını sananlar var. Ümumiyyətlə asan yolla əldə olunan nəticənin keyfiyyəti ya az olur, ya da heç olmur.

İnsanlarımız elə bilirlər ki, əllərini-qollarını sallayıb gedib dəyişiklik edəcəklər. Olmur axı belə. Çətinliklər olur və olmalıdır da. Əgər hansısa məqsədə doğru gedilən yolda maneələr, çətinliklər yoxdursa, deməli, o heç məqsəd deyil və ona doğru addımlamağın mənası yoxdur.

Adamlar mübarizə aparırlar və mübarizənin ən qızğın yerində, ən lazımlı, həlledici məqamında çəkilirlər arxaya ki, bəs qorxuruq. Axı, bu mübarizədir. Girişmisənsə axıra qədər giriş. Digərlərini yarı yolda qoymaqla mübarizə aparmaq nə vaxtdan mübarizəyə girmək olub, anlamıram?!

22 Aprel “Sahib ol!” mitinqində səsləndirilən şüarlar

İctimai Palatanın təşkil etdiyi mitinqdə yenə də gənclər aktiv idilər və şüarlar əsasən onlar tərəfindən düşünülüb səsləndirilirdi:

“İlham, çıx get, dədən getdi sən də get!”

“Dünən işsiz, bugün evsiz bəs sabah?!”

Şablonlaşmış dialoq.

Haladı əliyevlərə, boz kardinala, onların apardığı siyasətə. Ətağa! Həqiqətən əksər gəncləri qoyun etməyi bacarıblar.

Bir dostumun dostu ilə söhbətləşirdik bayaq. Bu insana 2 saatdır başa salıram ki, bəs, belə- belə də.

Deyir: düzdü, haqsızlıqlar çoxdu, amma mən tərəfdarıyam ilham qalsın.

Deyirəm: Xocalını anmaq istəyirdik, amma, bizi döyürdülər, imkan vermirdilər. Buna nə deyirsən?