Ovod: “Ən öldürücü silah varsa, o da gülüşdür”.

Bu yaxınlarda Etel Lilian Voyniçin “Ovod” romanını oxudum. Çox təsirli kitabdır. Hər bir inqilabçının oxumalı olduğu əsərdir. Mütləq oxumaq lazımdır. Məzmunu haqqında heç nə yazmaq istəmirəm. İstəmirəm ki, indidən bu ləzzəti azca da olsa dadasınız. Çox maraqlı kitab olduğundan, bu həzzi özünüzün tam olaraq hiss etmənizi istərdim. Ancaq, hesab edirəm ki, kitabdan cümlələri yaza bilərəm bura.

Kitabı oxuyarkən altını qaraladığım cümlələri sizlərə təqdim edirəm:

Halva həvəskarlarına

Son 1-2 ildə ölkədə hərəkat başlayıb. Dinamiklik var.

Mövcud vəziyyətlə barışmayıb dəyişiklik etmək istəyən insanlarımızın sayı artıb və artmaqda davam edir.

Ancaq, bu dəyişikliklərin asan əldə olunacağını sananlar var. Ümumiyyətlə asan yolla əldə olunan nəticənin keyfiyyəti ya az olur, ya da heç olmur.

İnsanlarımız elə bilirlər ki, əllərini-qollarını sallayıb gedib dəyişiklik edəcəklər. Olmur axı belə. Çətinliklər olur və olmalıdır da. Əgər hansısa məqsədə doğru gedilən yolda maneələr, çətinliklər yoxdursa, deməli, o heç məqsəd deyil və ona doğru addımlamağın mənası yoxdur.

Adamlar mübarizə aparırlar və mübarizənin ən qızğın yerində, ən lazımlı, həlledici məqamında çəkilirlər arxaya ki, bəs qorxuruq. Axı, bu mübarizədir. Girişmisənsə axıra qədər giriş. Digərlərini yarı yolda qoymaqla mübarizə aparmaq nə vaxtdan mübarizəyə girmək olub, anlamıram?!